2009 წლის 9 მარტს სასტუმრო-გემ "Queen Mary”-ში დავბინავდით, ოთახში "A107″. ამ ადგილას მომხდარ პარანორმალურ ისტორიებზე ბევრი მქონდა გაგონილი და მაინტერესებდა. თუმცა მე და ჩემს ქმარს 19 თვის ვაჟიც გვახლდა და ზედმეტ თავგადასავლებზე რა თქმა უნდა, უარი უნდა მეთქვა.

შუადღის 2:30-ზე მივედით და ჩვენი ოთახისკენ გავეშურეთ. კარი რომ გავაღეთ, კარებთან პატარა ხელოვნური ყვითელი ყვავილი დავინახე. ავიღე და ოთახში როგორც კი შევედით, თავი ცუდად ვიგრძენი, თავბრუ მეხვეოდა. ვიფიქრე, რომ ზღვის ავადმყოფობა იყო და ჩემს ქმარს ვკითხე: "გემი უკვე დაიძრა?” მან მიპასუხა: "შენ რა, ხუმრობ?” მაშინ ამას ყურადღება არ მივაქციე. მიმოვიხედეთ გარშემო და უამრავი წვრილმანი და უსარგებლო ნივთი აღმოვაჩინეთ. ყვავილი ტუმბოზე შემოვდე და გავეშურეთ ზემოთ, ჰოლისკენ, რომელიც 30-იანების სტილში იყო. კიბეზე ასვლისას თამბაქოს მკვეთრი სუნი მეცა. ჩემს ქმარს ვკითხე, მაგრამ ის მხოლოდ საკვების სურნელს გრძნობდა.

მალე ჩემი ქმრის ნათესავებიც მოვიდნენ. ისინი დაბინავდნენ ოთახში A113. კარები რომ გამიღეს, იქაც ანალოგიური ყვითელი ყვავილი შევნიშნე. "ეს ყვავილი ჩემს ოთახში იყო”-წარმოვთქვი უნებურად. "ეტყობა ჩემმა შვილმა აიღო” – მიპასუხა მულმა. შევბრუნდი ჩემს ოთახში, რათა ტელეფონი დამტენზე შემეერთებინა და ტუმბოზე ჩემი ნაპოვნი ყვავილი დავინახე. ისევ იქ იდო, სადაც დავტოვე. უცნაურად მომეჩვენა ეს ამბავი და რომ გავედი, თვალებს ვაცეცებდი, რომ მსგავსი ყვავილი კიდევ მეპოვა სადმე, მაგრამ ვერსად შევნიშნე.

საღამოს მე და ჩემმა ქმარმა გასეირნება გადავწყვიტეთ, ბავშვი კი მის ნათესავებთან დავტოვეთ. გემბანზე ავედით, სადაც გიდმა გემის ისტორია მოგვითხრო. გემბანზე ისევ ვიგრძენი თამბაქოს მკვეთრი სუნი. გიდის მონაყოლიდან გავიგე, რომ 30-იან წლებში გემის პირველ სართულზე სიგარეტები იყიდებოდა. ვიფიქრე, რომ სუნი იქიდან ამოდიოდა, მიუხედავად იმისა, რომ რამდენიმე სართული გვაშორებდა. როგორც კი დრო ვიხელთე, გავიქეცი და იმ ოთახში შევედი, მაგრამ ძველი ჟურნალ-გაზეთების სუნის გარდა იქ არაფერი იყო.

გიდმა შემდეგ უფრო მომცრო ოთახში შეგვიყვანა, სადაც მოულოდნელად დავინახე საზღვაო მონაცრისფრო უნიფორმაში გამოწყობილი მამაკაცი, რომელიც კარებისკენ წავიდა. გავედი ოთახიდან იმის გასარკვევად, ვინ იყო, მაგრამ არავინ დამხვდა. მოგვიანებით გავიგე, რომ Queen Mary-ს ომის დროს "ნაცრისფერი მოჩვენება” ერქვა და ყველაფერი ნაცრისფრად იყო შეღებილი, ოთახებიცა და მეზღვაურთა უნიფორმებიც.

საბოლოოდ პირველი კლასის საცურაო აუზისკენ გავეშურეთ. ჩემი ციფრული ფოტოაპარატი ამოვიღე და სურათები გადავიღეთ, შემდგე კი აუზში ჩავედი. უცებ აღმოვაჩინე, რომ აუზში წყალი იყო, არადა 1 წამის წინ ცარიელი იყო. "შეხედე, აუზში წყალია” – ვუთხარი ამოსვლისთანავე ჩემს ქმარს. "აბა სად?” – მიპასუხა მან. შევხედე და ვნახე, რომ აუზი ისევ დაცარიელებულიყო. ვიფიქრე, განათების გამო მომეჩვენა ასე, მაგრამ ნათურები მკრთალად ანათებდა, მე კი ცოტა ხნის წინ წყლის აშკარა მოძრაობაც შევნიშნე. წასვლის წინ გიდს ვკითხე, აუზი თუ ფუნქციონირებდა, მაგრამ მან მომიგო, რომ წლებია წყალი არ ჩაუსხამთ. სადენი მილებიც მწყობრიდან იყო გამოსული და აღარ მუშაობდა.

აუზის შემდეგ ე.წ. "სიკვდილის კიბე” ვნახეთ, რომლიდანაც ორი ადამიანი დაგორდა და კისერი მოიტეხეს. ერთ-ერთი მათგანი იყო პატარა გოგონა, რომელსაც ჯეკი შეარქვეს და მიაჩნდათ, რომ მისი სული აუზს სტუმრობდა ხშირად. ჯეკი მაშინ დაგორდა, როცა გემი ძლიერად შეყანყარდა, მოაჯირზე ხელი დაუსხლტა და ფეხი აუცურდა. ნათელი იყო, რომ გემი ცურვისას ხშირად ქანაობდა, ჩემი ზღვის ავადმყოფობის გამოვლინებაც მოსვლისას ამას მივაწერე.

დავბრუნდით ჩვენს ოთახში, ბავშვს ღრმად ეძინა. საღამოს 10 საათი იყო და დაძინება გადავწყვიტეთ. ფანჯრები და კარები ჩაკეტილი იყო. ფხიზელი ძილი მაქვს და ღამით ვიღაცის ხშირმა სუნთქვამ გამაღვიძა. საათს შევხედე, 00:14 სთ იყო. ვიფიქრე, რომ გვერდითა ოთახიდან მოდიოდა, მაგრამ უცებ გავაანალიზე, რომ ეს ჩემს ოთახში იყო. ჩემი ქმარი მშვიდად სუნთქავდა, ამიტომ გამოირიცხა. ვიფიქრე, ჩემს შვილს სიცხე ხომ არ აქვს-თქო და ავდექი საწოლიდან. მოულოდნელად ტუმბოსთან მარჯვენა მხარეს მდგარი მამაკაცი დავინახე, რომელიც ცოტა ხანში გაქრა. რაც მახსოვს, ისაა, რომ ჩრდილივით მუქი ფერის იყო, სილუეტის მიხედვით კი სიგარეტს ეწეოდა და ქუდი ეხურა.

რატომღაც არ მინერვიულია, სრულიად მშვიდად ვიყავი. გავბრუნდი საწოლისკენ და რადგან დაღლილი ვიყავი, მალე ჩამეძინა. ცოტა ხანში ისევ გამაღვიძა ამჯერად ნაბიჯების ხმამ. საათს შევხედე, 2 სთ ხდებოდა. ვივარაუდე, რომ გარედან შემოდიოდა ხმა, მაგრამ მალე ჩემს საწოლთანაც გავიგონე. ისევ ვიგრძენი თამბაქოს სურნელი, მაგრამ არც ამჯერად შემშინებია. ხმა რომ მიწყდა, მალევე გავაგრძელე ძილი.

3 საათისკენ ისევ გამეღვიძა, გარედან მთვრალი კაცების ხმაური შემოდიოდა. ოთახში მიმოვიხედე და შევნიშნე, რომ სააბაზანოს სახელური მოძრაობდა. ავდექი და მისკენ გავემართე, მაგრამ მოძრაობა მაშინვე შეწყდა. კარი რომ გავაღე, სააბაზანოში არავინ იყო.

დილის 8 საათზე გავიღვიძეთ და შევნიშნე, რომ ერთი ფანჯარა ღია იყო. ფანჯრები საკმაოდ ძველი იყო და ძნელად და ხმაურით იღებოდა, მე კი ფხიზელი ძილი მაქვს და გამიკვირდა, რომ ეს გამომეპარა. ჩემს ქმარს რომ ვკითხე, წარმოდგენა არ ჰქონდა, ვინ გააღო.

შუადღით სახლში დავბრუნდით. მე ვფიქრობ, რაც თავს გადამხდა, გემის წარსულის აჩრდილები იყო. თუმცა დღემდე არ ვიცი, ვინ იყო ის ნაცრისფერში გამოწყობილი კაცი, რომელიც ასე ხშირად მსტუმრობდა.

15 წელი შიშში

8 წლის რომ ვიყავი, ჩემმა მშობლებმა კალიფორნიის შტატის ქალაქ ბერლინგემში სახლი იყიდეს. როცა სახლში პირველად შევედით, დედას ვუთხარი: "როგორ ბნელა აქ”. დედამ დამამშვიდა, რომ კედლებს შეღებავდნენ, დიზაინს შეცვლიდნენ და მალე ნათელი, მზიანი სახლი გახდებოდა. მაგრამ მე ვგრძნობდი, რომ ეს არ იყო უბრალოდ სიბნელე, კედლის ღრიჭოები რაღაც საიდუმლოს ინახავდა.

რამდენიმე დღით ადრე, მამა და მისი მეგობარი დიკი იყვნენ სახლში, რათა იატაკი დაემუშავებინათ. როცა დრელი ჩართეს, რადიომიმღები აფეთქდა, შემდეგ ნათურები ჩაქრა და ელექტროენერგია გამოირთო. მათ გაყვანილობა შეამოწმეს, მაგრამ დაზიანება ვერ იპოვეს. მამამ კავშირგაბმულობიდან ხელოსანი გამოიძახა, მაგრამ მან თქვა, რომ ყველაფერი წესრიგში იყო. თუმცა ურჩია მავთულების ხელახლა გაყვანა. ჩვენდა გასაკვირად, ხელოსნის წასვლის შემდეგ ელ.გაყვანილობა ამუშავდა.

მშობლები მეზობლებს დაუმეგობრდნენ. ისინი იმედს გამოთქვამდნენ, რომ ჩვენ მაინც დავრჩებოდით დიდხანს, რადგან წინა მობინაადრეებიდან ყველა 1-2 თვე რჩებოდა და მერე სხვაგან გადადიოდა.

სახლში გადასვლისას რამდენჯერმე ისეთი ხმა გავიგეთ, თითქოს ვიღაც იატაკზე დადიოდა, შიგადაშიგ კარზე კაკუნიც იყო. უკანა კარები რამდენჯერმე თავისით გაიღო და დაიხურა, რასაც მოსდევდა კიბეებზე ჩასვლის ხმა. როცა საწოლში ვწვებოდი, ზედ სახესთან ვიღაცის მძიმე სუნთქვას ვგრძნობდი. მშობლები მამშვიდებდნენ და მეუბნებოდნენ, რომ მომეჩვენა, ან სხვა რამის ხმა იყო და მე მივამსგავსე უბრალოდ. რამდენჯერმე მომესმა, რომ დედამ დამიძახა, როცა მასთან მივედი, ის გაოცებული იყო, რადგან მსგავსი არაფერი ყოფილა. საწოლში ხშირად ვპოულობდი გრძელ ჟღალ თმას. რამდენჯერმე გამეღვიძა, როცა ვიღაცა ფეხზე, კოჭთან მკიდებდა ხელს და საწოლიდან ჩამოთრევას ცდილობდა. მშობლებმა ესეც არ დამიჯერეს და მითხრეს, რომ კოშმარი რეალობად აღვიქვი. რამდენჯერმე გაღვიძებისას აღმოვაჩინე რომ ალაგ-ალაგ თმა მქონდა შეჭრილი.

ერთხელ ნაშუადღევს საწოლ ოთახში ვიყავი და ვგრძნობდი, რომ ვიღაცა მომჩერებოდა. ავდექი, მივედი კარებთან და შუქი ჩავაქრე. შემოვბრუნდი და დავინახე, რომ ჩემს საწოლზე ვიღაც ქალი იჯდა. მას გრძელი წითური თმა ჰქონდა და გამჭირვალე იყო. მოჩვენებების არ მჯეროდა, მაგრამ ახლა, როცა ფაქტს შევეჩეხე, შიშმა ამიტანა. გავვარდი და სააბაზანოში შევიკეტე. მაგრამ შემდეგ ვიფიქრე, რომ თუ მართალი იყო, რასაც მოჩვენებებზე ამბობდნენ, ის სააბაზანოს კედელში გაივლიდა და მასთან ერთად ჩაკეტილი აღმოვჩნდებოდი. გავხსენი კარები და სასტუმრო ოთახში გავიქეცი.

მეორე დღეს მშობლებს ვუამბე, რაც ვნახე. მათ ერთმანეთს გადახედეს და მითხრეს, რომ ეს ადგილი სავარაუდოდ დაწყევლილი იყო. ჩემს მიერ ნანახ მოჩვენებას კი ფლორენსი ერქვა. ამ დროს უკვე 3 წელი იყო გასული, რაც ამ სახლში ვცხოვრობდით. ერთხელ კი, როდესაც საწოლში ჩაწვნენ და შუქი ჩააქრეს, ჭერზე ორი მოქანავე თავი დაინახეს, რომელიც მათ მიშტერებოდა. ამის შემდეგ მათ ჩემი ყველა ნაამბობი ირწმუნეს და უნდობლობისთვის ბოდიში მომიხადეს. ჩვენ გადავწყვიტეთ, "სტუმრებთან” კავშირიპლანშეტის მეშვეობით დაგვემყარებინა. მაგრამ ამან მხოლოდ გააუარესა სიტუაცია. მე ორი მოჩვენება დავინახე, ჩემმა მშობლებმა გაცილებით მეტი. წიგნებმა გადაადგილება და "ფრენა” დაიწყეს, იატაკზე დაგებული ხალიჩები ამოძრავდა.

ამის შემდეგ ჩემს მშობლებს ხასიათი შეეცვალათ, უფრო გაუხეშდნენ და წვრილმანებზე კამათობდნენ. მოჩვენებებმა ისევ შემომიტიეს. 

დემონი, რომელიც გავათავისუფლე

ეს მოხდა 2004 წელს. 12 წლის ვიყავი და სასწავლო წელი ახალი დაწყებული იყო. მე და ქეითი დავუმეგობრდით გოგონას, რომელსაც სარა ერქვა და დაინტერესებული იყო ზებუნებრივი მოვლენებით. სარასთან ყოფნისას ძირითადი სასაუბრო თემა მოჩვენებები და იდუმალი ამბები იყო. ერთ დღეს მან გვითხრა, რომ ჯადოსნობისა და Wicca-ს რამდენიმე რიტუალზე წაიკითხა და მათი ჩატარება შემოგვთავაზა. არ ვიცი, ქეითს სჯეროდა თუ არა, მაგრამ მე ძალიან მაინტერესებდა, ეს რიტუალები რა შედეგს გამოიღებდა, ამიტომ დავთანხმდით.

ჩატარების წესებიდან ზოგი ინტერნეტში ამოვიკითხეთ, ზოგი წიგნებიდან, ზოგიც ჩვენ დავუმატეთ. შიგადაშიგ შედეგი მართლაც ჰქონდა, მაგალითად რამდენჯერმე იმაზე გაცილებით მაღალი ქულა ავიღე ტესტებში, ვიდრე ჩემი ცოდნიდან გამომდინარე შემეძლო. მე ვთხოვე ქეითსა და სარას, არ ჩაგვეტარებინა წყევლის რიტუალები, რადგან ეს შავი მაგია იყო. თუმცა მათ არ მომისმინეს და ერთხელ გავიგონე, როგორ წარმოსთქვამდნენ მაგიურ ფრაზებს ერთ-ერთი მასწავლებლის მისამართით, შემდეგ კი ვუდუს თოჯინებიც გააკეთეს.

ერთხელ სახლში მარტო ვიყავი და კომპიუტერთან ვიჯექი. მონიტორზე ანარეკლი შევნიშნე, რომელიც უკნიდან მიახლოვდებოდა. ისე ჩანდა, თითქოს მას წითელი თვალები ჰქონდა. შემდეგ ცხელი სუნთქვა ვიგრძენი და წამოვხტი, მაგრამ ოთახში რომ მიმოვიხედე, მარტო ვიყავი. არ ვიცი, ეს ვინ ან რა იყო, მაგრამ შევშინდი, ვგრძნობდი, რომ ის ჩემზე გაბრაზებული იყო. მეორე დღეს სარამ მითხრა, რომ სახლში ადამიანის მსგავსი სილუეტი დაინახა. მის გარდა ამ სილუეტის ხილვა არავის შეეძლო ოჯახში. სარამ მითხრა, რომ ეს ახალგაზრდა გოგონას სული იყო.

მე გამუდმებით ვგრძნობდი, რომ რაღაც ძალა მუდმივად უკან დამდევდა და საშინლად ვძულდი. მეგობრებმა გადავწყვიტეთ, შეგვეწყვიტა რიტუალების ჩატარება, რადგან როგორ ჩანს, კარები შევაღეთ იმ სამყაროში, რომლის არსებობაზეც აქამდე წარმოდგენა არ გვქონდა.

წლების განმავლობაში ისეთი რამეები ხდებოდა ჩემს თავს, რასაც სხვა ვერ აღიქვამდა. ერთხელ ჩემს ოთახში შევედი და საწოლზე შავი კვამლი დავინახე, ღამით კი ჭერზე თეთრი სახე დავლანდე, რომელიც მომშტერებოდა. სკოლაში წასვლისას გზაზე უსახო, ძველ ტანისამოსში გამოწყობილი მოხუცი ქალი შემეფეთა. შობა დღეს კი, როცა 13 წლის ვიყავი, წიგნს ვკითხულოდი მითებსა და ლეგენდებზე. მარტო ვიყავი სახლში და შუასაუკუნეების კუდიანებზე რომ დავიწყე კითხვა, უნებლიედ წინ გავიხედე. ისევ ის შავი კვამლი იყო, რომელიც მალევე გაქრა. ისე შემეშინდა, რომ წიგნი დავხურე, თაროზე შემოვდე და ჩემს ოთახში შევირბინე. ვგრძნობდი, რომ ოთახში მარტო არ ვიყავი და "ის” მომშტერებოდა. გადავწყვიტე, გარეთ გავსულიყავი. კარებისკენ რომ გავიქეცი, თაროებიდან წიგნები ჩამოცვივდა. საბედნიეროდ, ეზოში გასვლა მოვახერხე. იქ ვიცოდი, რომ ვერაფერს დამიშავებდა.

15 წლისა სკოლიდან გამოვედი და დროის დიდ ნაწილს სახლში ვატარებდი. დადარდიანებული ვიყავი, რადგან მეგობრები დავკარგე (მათ შორის სარა და ქეითიც) და არ ვიცოდი უსაქმურობისგან რა მეკეთებინა. ერთხელ სახლში ყოფნისას ორი წლის წინანდელი ამბავი განმეორდა. "ის” ისევ ჩემს წინ იდგა. ვერ ვხედავდი, მაგრამ ვგრძნობდი მის არსებობას. მსგავსი შემთხვევები გახშირდა და ისეთმა შიშმა ამიტანა, რომ თავის მოკვლაც ვიფიქრე. ზოგჯერ კი გაუცნობიერებლად ვაკეთებდი რაღაცებს. მაგალითად, ერთხელ დედამ ერბოკვერცხი შემიწვა. მე ჩავფიქრდი და რომ გამოვერკვიე, საჭმლის ნარჩენები კედელზე იყო, თეფში დამსხვრეული, დედა კი მიყვიროდა. მოგვიანებით მითხრა, რომ მე საჭმლიანი თეფში ავიღე და ვესროლე, თან ვკიოდი, რომ ამ საზიზღრობის ჭამა არ მინდოდა. მივხვდი, რომ ბოროტ ძალას დროის პატარა მონაკვეთებში ჩემი შეპყრობა და მართვაც შეეძლო.

16 წლის ასაკში გადავწყვიტე, როგორმე დამესრულებინა ეს კოშმარი. წამოვწექი და თვალები დავხუჭე, ვცადე მასთან კომუნიკაციის დამყარება, თუმცა ამაოდ. ამის შემდეგ რაც მოხდა, იმის ახსნა ძნელია. თითქოს ჩემმა გონებამ ან სულმა სხეული დატოვა და კოსმოსში გაიჭრა. ვხედავდი ვარსკვლავებს, ვმოძრაობდი უკუნ სიბნელეში. ეს იყო და ეს, ამის შემდეგ მან თავი დამანება. შემდეგი წლები ძნელი გადასატანი იყო ჩემთვის, დეპრესია მჭირდა და გამიძნელდა განათლების დასრულება და შემდეგ სამუშაოს პოვნა. ახლა 19 წლის ვარ. პარანორმალურ მოვლენებზე საკმაო ლიტერატურას გავეცანი და ვიცი, რომ ეს ძალა, რომელიც არ მასვენებდა, დემონი იყო. დემონი, რომელიც ჩემმა რიტუალებმა მოიზიდა.

ცხოვრება ხელახლა დავიწყე და ღმერთს მადლობას ვწირავ, რომ თვითმკვლელობისგან მიხსნა. მინდა ყველამ იცოდეს, რომ სამყაროში არსებობენ ბოროტი ძალები და უმჯობესია მაგიისგან თავი შორს დაიჭირონ, თორემ შეიძლება ჩემსავით აერიოთ ცხოვრება

კიდე გინდაათ?:დდ