იმედი მაქვს მოგეწონებათ)) ____________________________
-მე ვილ შვარცი ვარ…-გამიღიმა და თითქოს თავის საქმე მოაგვარა.მე კი უფრო ავფორიაქდი და მისკკენ ახლოს მივიწიე. -უფრო კონკრეტულად თუ შეიძლება…-ხმადაბალი ტონით ვუთხარ. -კიდევ რა ასაკი?და-ძმა?-ცინიკურად მიყურებდა. -ასე ნუ მექცევით…-ცოტაც და ვიტირებდი-ვი ხართ?!მამაჩემის აგენტი?!მან დაგიქირავათ ჩემს მოსაძებნად?! -არა…მამაშენმა არა… -მაშინ ვინ?!ძალიან გთხოვთ აღარ შემიძლია…მითხარით ვინ ხართ!-ლამის ვუყვირე. -კარგი…დაწყნარდი…მე მამაშენმა არა,მაგრამ ჯასტინმა დამიქირავა…იმედი მაქვს გახსოვს არა?!იცი როგორ არის შენზე გაბრაზებული?ხანდახან კი ულბება გული ისე როგორც სხვებს,მაგრამ ის ამ ყველაფერს სულ სხვანაირად უყურებს…შენთვისთონ არ დაუსვი მას შეკითხვა შენს გაუჩინარებაზე იმ საღამოს როცა წამოხვედი?!იქნებ ამიხსნა ეს რატომ გააკეთე?!ისე სიმართლე გითხრა გითხრა ისე კარგად გქონდა ყველაფერი გაკეთებული…ისე კარგად გქონდა ყველაფერი მოგვარებული რომ შენი პოვნა ძალიან გაგვიჭირდა…ერთ წეზე მეტია გეძებთ და აი როგორც იქნა…იქნებ მოიხსნა ეს პარიკი?!-ხელები კეფასთან მივიტანე და პარიკი ნელა მოვიხსენი…მაინც როგორ მიპოვნეთ?! -ოოო…ეს უკვე ჩემი პროფესია…-გამიღიმა. -ჯასტინმა იცის?!იცის რომ მიპონეთ დანარჩენებმა სხვებმა იციან?! -არა…ჩემს გარდა არავინ არაფერი იცის… -არ უთხრათ გთხოვთ… -ამიხსენი ეს რატომ გააკეთე? -იმიტომ,რომ ის ორი ადამიანი,რომელიც ჩემს და არამარტო ჩემს მოკვლას ცდილობდა და შეიძლება ისევ მეზებენ კიდეც,თუ მათ არ დავუსხლტებოდი ხელიდან ჯერ მათ ამოხოცავდნენ და შემდეგ მე!ისინი კი დღემდე ჩვეულებრივად დადიან ქუჩებში! -მზად ხარ რომ ხვალ ჯასტინს შეხვდე?! -არა!არა!არა…არ არსებობს…არა!არ უნდა უთხრათ! არა ძალიან გთხოვთ…არ უთხრათ…არ უთხრათ,რომ მიპოვეთ…არა…-თვალებში ცრემლი ჩამიდგა. -აი ამ სურვილს ვერ შეგისრულებ…ხომ მართლა ეხლა აქედან სადაც არ უნდა წახვიდე და სადაც არ უნდა გაიქცე…უკვე ვეღარ დამემალები პირადად მე…-წამოდგა,თავისი საბუთები ისევ მოაგროვა და დამემშვიდობა,კარები დავკეტე თუ არა ტირილი ამივარდა…ვერ ვწყნარდებოდი…უკვე გამთენიისას ჩამეძინა.მაღვიძარას ხმამ მალევე გამომაღვიძა და მომზადება დავიწყე…სკოლაში მარტო წავედი…გარეთ საშინელი სუსხი იდგა…სკოლაში გათიშული ვიჯექი და მთელი ექვსი საათი ერთ ადგილს ვიყავი მიშტერებული…როცა სახლში ვბრუნდებოდი, ჩემს კორპუსთან მომავალი ვილი დავინახე. რომ დამინახა ხელით მანიშნა გაჩერდიო,მეც გავჩერდი და მას დაველოდე,უცებ მოვიდა ჩემთან და სახლში ერთად ავედით. -ძალიან ცივა არა?!-მკითხა. -ასეთია რუსეთი…-გავუღიმე. -ლიზა…შენი საქმეებიც გვაქვს მოსაგვარებელი… -რა საქმეები?! -სახლში ბრუნდები და ის რაც შენ ჩაიდინე… -რა ჩავიდინე?! -საბუთები გააყალბე… -კი მაგრამ მე ხომ არ ვარ მკვლელი…დამნაშავე რომელიც იმალება?! -მაინც შეგექმნება პრობლემები… -საერთოდ რატომ ყოფთ ჩემს ცხოვრებაში ცხვირს?!მე არ მინდა დაბრუნება! -წინააღმდეგობას თუ გამიწევთ უფრო დიდ შარში გაეხვევით!საბუთებ სკოლიდან უკვე გამოვიტანეეს სახლიც გაიყიდა… -თქვენ რა გაგიჟდით?!ეს ჩემი სახლია! -შენ არასრულწლოვანი ხარ და მამათქვენს უნდა დაემორჩილო!მან უკვე იცის ყველაფერი და მისი ბრძანებით ვმოქმედებ! -უკვე ყველამ გაგო?! -ხო…თქვენი ბარგი დღეს დილით მე ჩავალაგე… -აქ როგორ შემოხვედით?! -ეს ჩემი პროფესიაა…და დროზე წავედით თორემ თვითმფრინავზე გვაგვიანდება… ხელი ჩამავლო, ეზოში ჩამიყვანა მანქანაში ჩაალაგა ბარგი…და აეროპორტში წავედით…ცრემლები მომდიოდა…თვითმფრინავში ავედით…არ მახსოვს როგორ ჩავედით რადგან მე ფიქრებში ვიყავი ჩართული და ამ სამყაროს მოწყვეტილი. ლოს-ანჯელესში თბილოდა…დავდგი თუ არა მიწაზე ფეხი მაშინვე ცრემლები რომლებიც ძლივს გავიჩერე ისევ ჩამოგორდნენ ჩემს ლოყებზე.გზაში მითხრა რომ მე სახლში დამტოვებდა,თვითონ კი ჩემს საქმეებს მოაგვრებდა რომ პრობლემები არ შემქმნილიყო.ამასობაში მივედით კიდეც,ჩემოდნები გადმოვალაგეთ და თვითონ წავიდა, მე კი ჭიშკართან ვიდექი და შესვლას ვერ ვბედავდი... როგორც იქნა გავბედე და ჭიშკარი გავაღე…დაცვა არ იდგა…ეზოში შესვა ძალიან მესიამოვნა…ყველაფერ ძალიან მენატრებოდა…მაგრამ მაინც ძალიან ვღელავდი…ახლა ისევ ის ლიზა ვიავი…ისევ ისეთი…ამასობაში კერბსაც მივადექი…სახლში სიჩუმე და მოწყენილობა სუფევდა…კარგად ისმოდა კარებთან ახლოს ნაბიჟების ხმა…მძინმე და ნელი ნაბიჯების…მეტი არაფერი ისმოდა ირგვლივ…უკან შემოვბრუნდი და წამით დავფიქრდი ღირდა თუ არა აქ შესვლა…ამ დროს ჭიშკარი გაიღოდა მანქანა შემოვიდა,შიგნით ჩემი მძღოლი დვიდი იჯდა…მანქანა გააჩერა და ისე გადმოვიდა არც კი შემოუხედავს…მაგრამ როცა დამინახა ადგილზე გქვავდა…იმ წამსვე მისკენ გავექანე და ძლიერად ჩავეხუტე…მან ხელში ამიყვანა…აღარ მიშვებდა…თან მეჩხუბებოდა და თან მეფერებოდა…უეცრად ყველაფერი გაფერადდა,აღარ ვხედავდი ისე როგორც ადრე ყველაფერს შავ-თეთრში…ირგვილვ დათბა და ყველაფერს ხალისი მოედო… სახლში ერთად შევედით…მისაღებ ოთახში არავინ იყო…არც ის ჩანდა ვისი ნაბიჯებიც მესმოდა… ჩემოდნები გვერძე მივყარე და სამზარეულოს კარი შევაღე…არც იქ იყო არავინ…დევიდმი ზევით სართულებზე ავიდა…მე კი დივანზე ჩამოვჯექი…ყველაფერი ისევ ისე იყო…არაფერი იყო შეცვლილი…ერთადერთი ამ სახლში ასეთი სიწყნარე არასდრო სყოფილა…ცოტახანი ველოდე და შემდეგ როცა არავინ არ ჩამოვიდა დევიდს დავუძახე,მაგრამ ხმას არ მცემდა… -დევიდ!-დავიძახე და წამოვდექი.ამდ დროს ვიღაცის ჩქარი ნაბიჯები გავიგე,ამას კიდევ ვიღაცეები მოყვნენ და მივხვდი რომ ჩამოდიოდნენ…მაინტერესებდა ვინები იქნებოდნენ…გული საშინლად ამიძგერდა.როგორც იქნა კიეებზე მამა ჩამოვიდა შემდეგ ქეითი რაც ძალიან გამიკვირდა შემდე ჯასტინი,მაიკი,გაბი,სინდი,სტელა და დავიდი… ყველანი კიბეებთან იდგნენ და გაშტერებუები მიყურებდნენ…ერთი წუთი დავფიქრდი პარიკი ხომ არ მაფარია მეთქი,ხელი თმისკენ წავიღე მაგრამ ნამდვილად ჩემი თმა იყო…არც სახეზე მქონდა არაფერი…ქეითმა გამიღიმა და ჩემსკენ წამოვიდა. -ჩემი პატარა დაიკო!-მითხრა და მაგრად მომეხვიდა,მეც მოვეხვიე,მართალია გამიკვირდა მისგან ასეთი საქციელი მაგრამ უფრო გამიხარდა. ცოტახანში მას დანარჩენები მოყვნენ,მაგრამ მამაჩემი და ჯასტინი არა…ისინი გაბრაძებული სახეებით კიბეებთან იდგნენ და მას არ იღებდნენ…არც მე მამიცია მათთვის ხმა…ყველა ერთად მეპარაკებოდა და მეც დაბნეული ხან ვის ვუყურებდი ხან ვის..ბოლს როგორც იქნა მიხვდნენ რომ ვერაფერს ვგებულოობდი და ყველა გაჩუმდა…იმ დღეს მეტი არაფერი მომხდარა…ყველას მოვუყევი რა მოხდა…შემდეგ კი დასვენება მინდოდა და ჩემს ოთახში ავედი…მამაც ამომყვა,ისიც შემირიგდა…მეჩხუბა და მერე შემირიგდა(:D)მოკლედ ახლა ერთადერთი სადარდებელი ჯასტინი დამრჩა…ხმას არ მცემდა არ მელაპარაკებოდა… მეორე დილით კარგ ხასიათზე გავიღვიძე,ჩემი ოთახი მოვაწესრიგე,სამზარეულოში ჩავედი როგორც ყოველთვის რაც ხელში მომხვდა ის შევჭამე და სასეირნოდ წავედი…ასე თავისუფლად კარგა ხანია თავი არ მიგრძვნია.. იმდენი ვიბოდიალე მგონი მთელი ლოს-ანჯელესი შემოვიარე…სახლში საღამოს დავბრუნდი იმ ღამეს მამაჩემი,სტელა და ჩემი და გერმანიაში დაბრუნდნენ სამწუხაროდ…მაიკი და გაბი კი მაიაში წავიდნენ…ლუკასიც მოვინახულე და სხვა ჩემი კლასელებიც…მათ უკვე ყველაფერი იცოდნენ… ახლა სახლში მხოლოდ მე და სინდი ვიყავით…მაგრამ სინდი სახლს ალაგებდა და მე ყურადღებას არ მაქცევდა... მაგრამ არა დიდხანს…ზარის ხმაზე წამოვხტი და კარი გავაღე…კარებში ჯასტინი დამხვდა…არაფერი უტქვამს ისე მიარა გვერდი და სახლში შემოვიდა. -ესე კიდევ დიდხანს უნდა იყო?-ვკითხე მე.პასუხი არ გაუცია.-შენ გეკითხები… -აქ იმიტომ მოვედი,რომ ჯაზი და ჯექსონი ჩემთან არიან და შენი ნახვა უნდათ…თუ რათქმაუნდა წინააღმდეგი არა ხარ ძალიან გტხოვენ რომ…-აღარ დავაცადე. -მოვდივარ! -იცოდე მე შენთან ყოფნა სულ არ მინდა! -გასაგებია…-ჯასტინთან გადავედით…ჯაზი და ჯექსონი უფრო გაზრდილები იყვნენ და უფრო საყვარლები…მთელი საღამო მათთან ერთად გავატარა,მაგრამ შემდეგ ჯერიმი მოვიდა და ისინი წაიყვანა…ჯერიმიც ვნახე და ჩემი დანახვა ძალიან გაუხარდა…ჯასტინი კი მთელი ამ დროის განმავლობაში თავის ოთახში იყო ჩაკეტეილი…ჯერიმი და ბავშვები რომ წავიდნენ,მე ჯასტინთან შესვა გადავწყვიტე.კარებზე დავაკაკუნე,მაგრამ რომ არავინ გამცა ხმა შევედი… -არ აპირებ წასვლას?!-მკითხა ჯასტინმა. -ჯასტინ ასე ნუ მელაპრაკები ძალიან გთხოვ მე ისედაც მალე წავალ აქედან…-ცრემლები მომაწვა. -კიდე წასვლაზე ლაპარაკობ?!-საწოლიდან წამოდგა და გაბრაზებული მეცა. -ამას მე არ ვწყვეტ…ეს ღმერთმა გადაწყვიტა… -რეებს რაპარაკობ?! -ჯასტინ…როცა რუსეთში ვიყავი… -ნუ მახსენებ!წადი!ოღონდ სახლში! -მინდა რომ ვინმეს ვუთხრა ეს საშინელება და ძალიან გთხოვ მომისმინე მეტს არაფერს გთხოვ…ოღონდ არავის უთხრა და აქედან მაშინვე წავალ…-ცრემლები წამომივიდა. -რა გინდა დროზე მითხარი…-ისევ ჩამოჯდა საწოლზე. -როცა რუსეთში ვიყავი,ხშირად მაწუხებდა სხვადასხვა პრობლემები…ხან თავბრუმეხვეოდა,თავი მუდმივად მტკიოდა…მოკლედ ექიმთან მივედი და იქიდან მკვდარი დავბრუნდი…რადგან გავიგე რომ ლეიკემია მჭირს…-ჯასტინმა აღარ გამაგრძელებინა,საშინელი განადგურებული სახით ამომხედა და მუხლები აუკანკალდა…ძლივს წამოდგა და მთელი ძალით ჩამეხუტა.მეც მთელი ძალით ვეხუტებოდი…განა დიდი ხანი დამრჩა სულ რაღაც ორი წელი…ეს ბევრია?!სუოლაც არა!ექომები ამბობდნენ ასე რომ ორი წელი დამრჩა…მაგრამ არც იმას გამორიცხავენ რომ შეიძლება გავიკურნო…მაგრამ ალბად ამის მხოლოდ ერთი პროცენტი არსებობს სიკვდილის კი ოთხმოცდაცხრამეტი… -ნუ გეშინია…ყველაფერი კარგად იქნება…-ჩუმად მითხრა ჯასტინმა და უფრო ძლიერად მომეხვია-აი ნახავ თუ არ განიკურნები… -არა…ამის შანსი თითქმის არ არსებობს… -თითქმის არ არსებობს და არა არ არსებობს!ვიცი რომ ღმერთი ასე არ გამწირავს და შენს თავს არ წამართმევს! -არა ჯასტინ…მე უბრალოდ მინდა რომ აქედან რომ წავალ…ჩემზე ნაწყენი არ იყო…ჯერ არავის უთხრა კარგი?ახლა კი როგორც დაგპირდი სახლში დავბრუნდები და აღარ შეგაწუხებ…-ნელა მოვშორდი ჯასტინს და ისე შემოვბრუნდი მისთვის არც შემიხედავს… მეორე დილით საკმაოდ გვიან გავიღვიძე…საშნელ ხასიათზე…საწოლიდან წამოვდექი და მოვწესრიგდი... -სინდი!-სინდის ძებნა დავიწყე. -სინდი სახლში არ არის…-მისაღებში ჯასტინი დამხვდა,პირევლი სართული გულებით,ყვევილებით, ტკვილეულობით, დათუნიებით მორთული დამხვდა. -აქ რა ხდება?-გაკვირვებულმა ვიკითხე და კიბეს მოვშორდი. -გადავწყვიტე შენს მკურნალობად მე მივხედო…თუ რათქმაუნდა არ გინდა,რომ მამაშენმა არ გაიგოს არა?!-მომგებიანად მითრხა-დღესვე მივდივართ ექიმთან!-ხელი ჩამავლო და კარებისკენ წამიყვანა,მაგრამ მე შევეწინააღმდეგე. -ჯასტინ!ძალიან გთხოვ შენც და არა მარო შენ თოჯინასავით უ მექცევით!წადი აქედან!არავის დახმარება არ მჭირდება!ჩემს თავს მეთვითონ მივხედავ!ხო და თუ შეიძლება აქაურობა მოაწესრიგე! -დაწყნარდი…-მშვიდად მითხრა. -დავწყნარდები თუ წახვალ!-ვუყვირე. -კარგი…კარგი…დაწყნარდი…ლიზა ძალინ გთხოვ…ნუ ნერვიულობ…მესმის შენი…ვიცი ცუდად მოგექეცი…მაგრამ გთხოვ ყველაფერი დავივიწყოთ კარგი?!-არაფერი მიპასუხია,მოვიდა და შუბლზე მაკოცა.შემდეგ ეზოში გამიყვანა და თავისი მანქანა მოიყვანა…საავადმყოფოში წავედით… ერთი საათის მერე ექიმმა როგორც იქნა ხმა ამოიღო. -არ ვიცი…არა მგონია…არა მგონი განიკურნოთ…-თქვა ექიმმა და სათვალე მაგიდაზე დადო,ჯასტინი წამოხტა. -მე თქვენთვის არ მითქვია შეიძლება თუ არა განიკურნოს-მეთქი! მე მოვითხოვ რომ განკურნოთ!-თითქმის უყვირა.მე კი უბრლაოდ ვიჯექი და ხმას არ ვიღებდი… -არა დაწყნარდით გთხოვთ…ჩევნ ყველაფერს გავაკეთებთ რომ განიკურნოთ…-ჩემსკენ შემობრუნდა ექიმი,მე თვალი ავარიდე. მოკლედ მალევე გამოგვიშვა და გვითხრა რომ დაგვირეკავდა. მთელი გზა ფანჯარაში ვიყურებოდი…ჯასტინიმელაპარაკებოდა მარამ მე არ ვუსმენდი,ბოლოს მიხვდა,რომ ტყუილად ლაპარაკობდა და გაჩუმდა. სახლთან უკვე ახლოს ვიყავით როცა ჯასტინს ტელეფონზე დაურეკეს,მანქანა გააჩერა და უპასუხა.ლაპარაკს რომ მორჩა,ცოტახანი აღელვებული იყო…შემდეგ სწრაფად დაქოქა მანქანა და ჩემი სახლის წინ გააჩერა,სახლში გიჟივით შევარდა ჩემს ოთახში ავიდა და ჩემი ტანსაცმელი გადმოყარა. -რას აკეთებ ჯასტინ?!-გაბრაზებულმა ვკითხე. -მერე აგიხსნი! -ჯასტინ! -გაჩუმდი და დამეხმარე!-მე ჩემი ჩემოდანი ჩავალაგე ჯასტინმა კი თავისი…შემდეგ სინდის ელაპარაკა და მანქანაში ჩაალაგა ბარგი. მანქანა გიჟივით დაყავდა ხმას შიშისგან ვერ ვიღებდი…აეროპორტში მივედით,ჯასტინი ჩემს კითხვებს პასუხს არ სცემდა,აღელვებული იყო…ნიუ-იორკის პირველივე რეისის ბილეთები აიღო. -ჯასტინ დავიღალე მითხარი რა ხდება!-მოთმინების ფიალა ამევსო. -გაჩუმდი!ხმა არ ამოიღო!-მითხრა და სკამზე დაჯდა,ხელებში ჩარგო თავი და სანამ ჩევენი რეისის არ გამოაცხადეს მანამდე არ განძრეულა,თვითმფრინავში ავედი. ჯასტინი ჩემს უკან იჯდა,სამწუხაროდ ერთად ორი ადგილი აღარ იყო დარჩენილი.ბავშვი კი რომელიც ჩემს გვერდით იჯდა მეთელი გზა მელაპარაკებოდა. როგორც იქნა ჩავედით,სასტუმროში დავბინავდით… -ჯასტინ…-ჩუმად ვკითხე მეშინოდა ისევ არ აფეთქებულიყო. -ხო…-მანაც ჩუმად მიპასუხა. -აქ რა გვინდა? -ოპერაცია! -რა ოპერაცია?! -ლიზა…ახლა არ დაიწყო ბუზღუნი!არ მინდოდა სენთვის მეთქვა მაგრმ ჯობია იცოდე,რომ არა მარტო ლეიკემია არამედ სიმსივნეც გჭირს…-ამას ჩემზე არ უმოქმედია…მე ხომ ისიედაც განწირული ვიყავი… -ჯასტინ ჩემს გარეშე გადაწყვეტილებებს რატომ იღებ?-მშვიდად ვკითხე. -აბა რა ვქნათ?!გულხელდაკრეფილი ვიჯდე და ველოდო როდის მოკვდები ეს გინდა?!-მიყვირა-იცოდე თუ სიკვდილი გინდა,ჯერ ჩემი მოკვლა მოგიწევს!არავის არ მივცემ უფლებას შენი თავი წამართვას!არავის!-ჩემსკენ წამოვიდა და ჩამეხუტა,ცრემლებს არც ახლა მივუტოვებივარ… სამ დღეში ოპერაციას ვიკეთებდი… გარედან სულ არ მეტყობოდა,რომ ვნერვიულობდი მაგრამ შინაგანად… -გშია?-მკითხა ჯასტინმა როცა საავადმყოფოდან დავბრუნდით. -არა… -ლიზა ოპერაციის შემდეგ კარგად უნდა იკვებო!ახლა რომ ხარ ისე ვეღარ იქნები აგსაგებია?!ჯერ ისე რა ხარ და ეხლა ოპერაციის შემდეგ ალბად ზვალი დარჩები!-გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა. -აბა რა გინდა მსუქანი ვიყო?! -ეს არ მიგულისხმის…გაიცინა-ხო და კიდევ ჩიფსები და მსგავსი რაღაცეები საჭმელი არ არის! -შენ რომ ჭამ?! -მე ყველაფერს ვჭამ!-გაიცინა და ჩემთან მოვიდა. -არა!მატყუარა ხარ! -მე ვარ მატყუარა?!-გაიცინა ჯასტინმა და უფრო მომიახლოვდა.მივხვდი რომ რაღაც ჰქონდა ჩაფიქრებული და უკან დავიხიე. -გეშინია?!-ეშმაკურად გამომხედა ჯასტინმა და უცებ მეცა,ხელში ამიყვანა და აწოლზე "დამაგდო"(:D) -გიჟი ხარ ჯასტინ! -კი ეგ ვიცი… -დებილი!იდიოტი!დაუნი!ყველაფერი საშინელება ხარ! -ერთი ამიხსენი რა არის ცუდი დებილში,დაუნში,იდიოტში და გიჟში?! -აი ის რომ ვერ ხვდები რა არის! ჯასტინ სხმა აღარ მოუღია,თვალბში მიყურებდა ცოტახანი ვუთმინე მაგრამ შემდეგ არ მესიამოვნა მისი ასეთი მზერა…უნდა მომეშორებინა,რომ მეცა და მაკოცა,მის მოშორებას ვცდილობდი მაგრამ ამაოდ…ამ ჯერად ჯასტინი თავისას აწვებოდა… საბედნიეროდ ამ დროს გაიღო კარები და ჯასტინიც მაინვე მომშორდა,ოთახში გაბი და მაიკი შემოვიდნენ. -თქვენ აქ რა გინდათ?!-აღტაცებულმა წამოვიყვირე,წამოვდექი და მათ ჩავეხუტე. -აბა ამ დებილთან ხომა რ დაგტოვებდით?!-მაიკმა ჯასტინზე მანიშნა. მე და გაბი ჩემს ნომერში გავედით. -ძალიან უცნაური მეგობრები ხართ შენ და ჯასტინი…-დაიწყო გაბიმ. -რას გულისხმობ?-გაკვირვებულმა გავხედე. -რავი…აბა რას ნიშნავდა თქვენი საქციელი?! -რა საქციელი? -თავს ნუ იდებილებ! -ხო კარგი…მეთვითონაც არ ვიცი… -არ იცი?!რავი მერამდენედ ხდება ეს?! -პირველად… -პირველად?!რატომ მატყუებ?!სულ ახალი ნანახი გყავდა ჯასტინი მაშინაც კოცნიდით ხოლმე რერთმანეთს…ნუ რავიცი ეხლა ეს თუ მეგობრებშიც ხდებოდა არ ვიცი… -მოდი ჯასტინს კითხე კარგი?!რადგან ყოველთვის ის იწყებს! -და შენც მას ყვები! -არა!უბრალოდ მისი მოშორება სეუძლებელი ხდება ხოლმე…-თავი დავხარე. -და არ გსიამოვნესბს? -რატომ მეკითხები?! -იმიტომ რომ მგონია რომ შენ და აჯსტინს შორის რაღაც იმალება…როდისმე გამოუტყდებით ერთმანეთს?!თქვენს მაგივრად მე გავგიჟდები! არაფერი მიპასუხია. -შენ არ იყავი რომ მარიგებდი ჭკუას მაიკთან?!ახლა რა გჭირს?! -მეშინია!ოღონდ არ მკითხო რისი! გაბიმ უკმაყოფილოდ შემომხედა და ოტახიდან გავიდა.ცოტახანსი მე სასეირნოდ წავედი…სასტყმროდან უნდა გავსულიყავი რომ ვიღაც მთელი ძალით შემასკდა უკნიდან.წონასწორობა ძლივს შევინარჩუნე და უკან შევბრუნდი. -მაპატიე არ მინდოდა…-ჩემს უკან მაღალი,სიმპატიური…ქერა…ნაცრისფერ თვალება ბიჭი იდგა… -არაუშავს…-გავუღიმე. -მოცია შენ ლიზა არ ხარ?!-გაკვირვებულმა მკითხა. -კი…მე ვარ… -მე…მე ჯესი მქვია… -სასიამოვნოა… -წინააღმდეგი ხომ არ იქნები სადმე რომ დაგპატიჟო? -წინააღმდეგი რატომ უნდა ვიყო…დიდი სიამოვნებით… მე და კესი კაფეი წავედით…ძალიან საყვარელი და მხიარული ადამიანი აღმოჩნდა.იმდენი ამცინა სახლში რომ დავბრუნდი მუცელი მტკიოდა და მის ხუმრობებზე ისევ მეცინებოდა. -რა გჭირს?-გაღიმებულმა მკითხა მაიკმა. -მსოფლიოში ყველაზე მხიარული ადამიანი გავიცანი! -მე მეგონა რომ ეგეთი მხოლოდ ჯასტინი იყო…-ჩაიცნა. -არა…რა ჯასტინი!ჯასტინი მასთან შედარებით არავინაა! -რაო ვინ თქვა ჯასტინი არავინააო?!-თავისი ოტახიდან თავი გამოყ ჯასტინმა. -ვინ გაიცანი ასეთი?-სიცილით მკითხა მაიკმა. -ჯესი… -ჯესი…ჯესი ჯასი…გავს არა?!ჯასტინს ხომ ეძალი ხოლმე ჯასის?! -მართალი ხარ!-სიცილით ვთქვი. -რა არის ამაში სასაცილო?!-თქვ ჯასტინმა. -არა ამაში არაფერი…უბრალოდ ჯესის მონაყოლები ამხსენედება და… -ჯობია დაწყნარდე და მოემზადო ხვალ საავადმყოფოში მივდივართ! -კარგი… მეორე დღეს ორი საათისთვი მივედით საავადმყოფოში... მესამე დღეს კი ოპერაცია გამიკეთეს…ექიმებმა განკურნების იმედი მოგვცეს…მაგრამ ბოლომდე მაინც არ იყვნენ დარწმუნებულები. პალატაში მარტო მე და ჯასტინი ვიყავით.გვერდიდან არ მშორდებოდა. -რამე ხომა არ გინდა?-მკითხა და გევრდით მომიჯდა. -კი…გაჩუმდი ცოტახანი! -კარგი…-ერთი…ორი…სამი…-რამე ხომ არ გინდა?! -გაჩუმდი! -ხო…კარგი…დამავიწყდა…ისე დღეს ვიღაცამ დაგირეკა და მგონი ის ჯესი იყო… -მართლა?!-გახარებულმა წამოვიძახე. -ხო…მე დიდად არ მომეწონა. -შენ ის არც გინახავს…და საერთოდ რატომ არც ერთი ჩემი მეგობარი ბიჭი არ მოგწონს?!მხოლოდ ისინი მოგწონს და ისნი გეხატება გულზე ვისაც შენც იცნობ! -მიყვარხარ!-მითხრა და შუბლზე მაკოცა.
____________________________ კომენტარები დაწერეთ<3)) | 
sheidzleba didi xnisaa es motxrobaa dawerilio mara gexvewebi roca chamoxval tunda chemi xatrit visi xatritac gindaa gaagrdzelee raa dzaan mindaa roo gaagrdzeeloo dzaan magarii motxrobaa 
dzaan gamixardeba tu dadeb tu arada tavs moviklaav 
755
852
16
