ასე უბრალოდ,ნოსტალგიურად! ყველაფერს ვფიქრობ,ვააზრებ,მაგრამ ვერ აღვიქვამ...ჩემში გამჯდარი შენი სიტყვები მყინავს და მათბობს,ხშირად მათი წაკითხვის დროს დამბლა მეცემა,ხან კი ვდუმდები...მალე ისევ დაიწყება ახალი მუსიკა.ახალი სიძნელეები,მე მათ გადავლახავ და მერქმევა სულით ძლიერი...მუსიკას ვუსმენ,თვალები ცრემლებით მევსება და ტანჯვაგამჯდარი ჩემს გულს ეწვეთება,გულს რომელიც მომპარე,ხელს ვიდებ...ვნანობ? არა წამით არ ვნანობ,თვალებს არ ვახელ და შენს სუნთქვას ვგრძნობ.მიყვარხარ მთელი არსებით,მთელი ტკივილით და სიყვარულით რაც შემიძლია! არ ვიცი რა იქნება ხვალ ან ზეგ,ან მომავალში,დღეს კი ვიცი,რომ სუნთქვისშეკვრით,გულისყელშიმობრჯენით მიყვარხარ...დღეს ისევ გელოდი,მაგრამ არ ვიცი რას ველოდი,უბრალოდ შენ გელოდი,მიუხედავად იმისა რომ არ მოხვიდოდი...ალბათ მერე გამეღიმება,ვიტყვი რომ ეს უბრალოდ გატაცება იყო,მაგრამ არ მაინტერესებს რა იქნება მერე,ახლა შენი თვალების სიღრმემდე მიყვარხარ...მცივა...თვალებს ვახელ და შენს სურათს ვუყურებ ჩაშტერებული ვარ..უცებ ერთი...ორი...სამი...რაღაც თბილს ვგრძნობ ნაზს...ისევ...ცრემლებმა დაფარეს ჩემი სახე...უშენობა მტკივა სულში...ცრემლებს ვიწმინდავ და ისევ ისე ნაძალადევად ვიღიმი...მე ხომ ეს მჩვევია...
ისე მჭირდები ჯერ რომ არ დამჭირვებიხარ...მენატრება ჩემო სიყვარულო შენი ჩახუტება,შენი თბილი ღიმილი...ნეტავ დრო უკან დაბრუნდებოდეს,არსად გაგიშვებდი,გეფიცები...მე ახლა უიმედოდ ვზივარ,უკვე აღარაფრის იმედი აღარ შემრჩენია,უიმედო ცრემლები მისვლებს წამწამებს...სიცილი აღარ შემიძლია მე ისე ძველებურად,იმიტომ რომ შენი სახე ყოველთვის თვალწინ მიდგას,თვალები თვალებში „აღარ მიყვარხარო"... ოდესღაც ხომ ბედნიერი ვიყავი,რატომ ღმერთო,მთელი სიცოცხლე მას დავუკავშირე...დავუკავშირე...რა ცივი ხარ ახლა, რატომ რა დაგიშავე,მაგრამ მესმის შენი აღარ გიყვარვარ,მაგრამ გულს მიკლავს შენი საქციელი... ასე გულიანად არასოდეს მიტირია,ღამე ასე უძილოდ არასოდეს გამითენებია...რას არ გავიღებდი შენი ერთი ღიმილისთვის რომელსაც ჩემთვის გამოიმეტებდი...ხომ მეუბნებოდი სამუდამოდ მეყვარებიო,სად გაქრა ის პირობა,სად წავიდა შენი მოსიყვარულე ხმა,სად გაქრა,დამიბრუნე ღმერთო,ღმერთო არ წამართვა,გთხოვ,ღმერთო გთხოვ...ასე ოდესმე რამე მითხოვია?! ახლა მე ისე მენატრება შენი ჩახუტება,ოდესღაც რა ბედნიერი ვყოფილვარ თურმე...ღმერთო მჭირდება დამიბრუნე მისი სიყვარული,ღმერთო მე შენი იმედი მაქვს რომ ისევ ჩაუბეჭდავ ტვინში,გემუდარები...წავიდა ის და წაყვა ყველა,აბა რომ მპირდებოდით გასაჭირში სულ შენთან ვიქნებიო,ახლა სად ხართ? სად გაქრით ყველანი ერთბაშად? რატომ ვერავინ მიგებს? რატომ ვარ სულ მარტო? ... ისე მჭირდება როგორც ჟანგბადი,ნუთუ ახლა ყოველი დღე ტირილში უნდა გავატარო,მე ამისთვის დავიბადე ამ დედამიწაზე?! რომ შემეძლოს ბოლო ხმაზე ვიყვირებდი როგორ მიყვარხარ,შენს თვალწინ ისე ვიტირებდი...ვიცი წარბსაც არ შეხრიდი და ისე წახვიდოდი...ისევ შემიყვარე,გთხოვ... ერთი არ მესმის რატომ ნანობ,რატომ იყო შეცდომა ყოველი შენი სიტყვა „მიყვარხარ",მაშინ ხომ ბედნიერი იყავი... ღმერთო მაინც ოდნავი იმედი შემრჩენია,ვიცი მესამე ვიღაც ჩადგა ჩვენს შორის,მაგრამ მჭირდება გემუდარები შენ ხომ მაინც იცი ეს ........
ახლა ღამეა ვარსკვლავები ჭორფლებივით აყრია ზეცას,მთვარე იღიმება თუმცა ეს არ სურს,მაინც სევდას ვამჩნევ მასზე...ყველგან მოწყენილობაა,ღამის სიჩუმე ფანტავს სიხარულსა და ბედნიერებას,ციცინათელები ციმციმებენ და ცდილობენ რაღაცით გაამხიარულონ არემარე,თუმცა ამას ვინ შეძლებს როდესაც ჩემი გული სევდით აივსო და მონატრების ცრემლებითღა ცოცხლობს,იმ იმედით რომ ოდესმე დაბრუნდები... ახლა ამას გწერ,მინდა იცოდე როგორ მენატრები მინდა იცოდე როგორ გელოდები...ღამით ვარსკვლავებთან და ამაყ მთვარესთან ერთად,სიჩუმესთან და მონატრების ცრემლებთან,სევდასთან და სიყვარულთან ერთად... ალიონზე მზესთან და ყვავილებთან ერთად,ხეების სიმღერასთან და ბულბულის გალობასთან,ისევ ჩემ სიყვარულთან ერთად,რომელიც შენ გეკუთვნის,მხოლოდ შენ და არავის სხვას...ამ ოცნებებში მზე იპარება,ჩემს გულში კი ისევ სიბნელე ისადგურებს რომელსაც სევდაც ერევა შორეულ მხარეთგან მონაქროლი... მე რა შემიძლია... გწერ,გწერ და ისევ გწერ მაგრამ თვითონაც ვიცი რომ ვერასოდეს შეძლებ წაიკითხო ეს,წაიკითხო და იგრძნო,ფურცელს ცრემლით ვასველებ და შენსკენ ვატან ქარს...ეს რომ წაიკითხო ჩუმად ჩაიცინებ და იტყვი –რა სულელია...
ახლა უბრალოდ მინდა რაღაც მოგიყვეთ,თუკი დაგაინტერესებთ
ეს ყველაფერი,კიდევ უამრავი ჩანახატი.ადრე დადებული ორი ლექსი..მთელი ჩემი შემოქმედება ყოველთვის 1 ადამიანს ეძღვნებოდა..მისთვის ვწერდი მე ყველაფერს,მე ის მიყვარდა.. მიყვარდა დიდი სიყვარულით,და ამ გრძნობამ 4 წელი გასტანა..აქედან 2 წელი მასაც ვუყვარდი..ვცხოვრობდით ასე ერთმანეთით..სხვისკენ არც ერთხელ მომიხედია,ის ბედნიერი წუთები,საათები,დღეები მის სიყვარულში გავლიე..მიყვარდა თავდავიწყებით ორჯერ მიმატოვა,არც ერთხელ გავკიდებივარ მაგრამ ისევ მიყვარდა არ დამავიწყდება სუსხიანი ზამთარი,მას ვუყურებდი და უბრალოდ გული მტკიოდა ძნელია მოიპოვო ადამიანის სიყვარული და მერე ისევ დაკარგო,თან ორჯერ მერე არ ვიცი რა მოხდა გზები გაიყო... მას ჯერაც სხვა არავინ შეყვარებია კარგი ურთიერთობა გვაქვს მაგრამ მეგობრული ალბათ მე რომ არ მყოლოდა ის ერთი გამიჭირდებოდა ახლა ცხოვრება გასაკვირია,მაგრამ ადამიანის დავიწყება მაშინაა იოლი როდესაც შემცვლელი გყავს სწორედ იმ დროს გამოჩნდა ბიჭი რომელიც ამ ყველაფრის გადატანაში დამეხმარა ახლა უკვე წარსულს გავატანე ის გრძნობა,არ ვთვლი რომ ეს მხოლოდ ილუზია იყო.თუ გინდათ ასე იფიქრეთ,მე არ ვთვლი თუმცა ახლა სხვასთან ვარ ადამიანთან რომელთანაც თავს ბედნიერად ვგრძნობ,რომელიც გულს არ მტკენს,განსაკუთრებულია და ვუყვარვარ თუმცა გული მტკივა იმ ძველი სიყვარულისა,პირველი სიყვარული არასოდეს დამავიწყდება
.....სულ ეს იყო.... |
:D 
755
852
16
