friendship♥ - 8 ოქტომბერში 2012

-ასე უცებ ცოლობა რატომ მთხოვე?
-გარკვეული მიზეზების გამო...
-არ მეტყვი?-გავბრაზდი.
-გეტყვი,დამშვიდდი.
დამცინა.

არაფერი ვუპასუხე.
-ესეიგი,არ გეცნობი?
-უკაცრავად?
-სულ არ გეცნობი?
კარგად დავაკვირდი...მაღალი,გამხდარი,ცისფერთვალება,მომხიბლავი ღიმილით...
თვალები, რომელიც თითქოს სულში ჩაწვდომას ცდილობდნენ...
გამახსენდა!
-შენ...შენ იან სომერჰალდერი ხარ?
-ზუსტაად:დ
-გიცანი.
-ალბათ იცი,რომ უამრავი ფანი მყავს.მაგრამ ჩემს მენეჯერს ეს ვერ გავაგებინე.გადამეკიდა ცოლი მოიყვანეო.ნერვები მომეშალა და პირველივე შემხვედრს ვთხოვე...ანუ შენ.
-საინტერესო მიზეზია...
პასუხად მხოლოდ ჩაიცინა.
-ახლა შენ მომიყევი.
და მეც ვუამბე ჩემი ისტორია.
ამასობაში მოსაღამოვდა კიდეც.სულ გადამავიწყდა ჩემი მტკივანი ფეხი.
-უნდა წავიდე.-ვთქვი და წამოვხტი.
ფეხი კინაღამ გადამიბრუნდა მაგრამ იანმა დამიჭირა.
-კარგად ხარ?-მკითხა.
-არა,წავიქეცი და ფეხი მტკივა.
-შენი სახლი შორსაა?
-არც ისე...
-მაშინ მე მიგიყვან...
-არა,-შევაწყვეტინე.-ჯერ არ უნდა გაიგონ ჩემებმა.
-პირიქით,უნდა გაიგონ! და მოგაშორებენ იმ ვიღაც უცნობს,ვინც უნდა გაგაცნონ დღეს...
-ისე მართალი ხარ ხო იცი...

-ვიცი.-გაიცინა.
-კარგი.წავიდეთ.
მან ხელში ამიყვანა,და გავუდექით გზას ჩემი სახლისკენ...
მივაღწიეთ როგორც იქნა...
-კეტრინ!-დავუძახე.-კარი გააღეთ ვინმემ...
-ნინა?!-შესძახა კეტმა როცა კარი გახსნა.
იანმა მის დანახვაზე თვალები დააჭყიტა...და ჩაიჩურჩულა "სამნი?!"
-რა?-ვკითხე.
-არაფერი,ჩემთვის ჩავილაპარაკე რაღაც.
მან სავარძლამდე მიმიყვანა და დამსვა.
-გმადლობთ.-ვუთხარი.
-უკაცრავად...-ალაპრაკდა კეტრინი,-თქვენ საიდანღაც მეცნობით...-იანს მიმართა.
-არ მიკვვირს...-ჩაილაპარაკა ჩემმა "საქმრომ"
-კეტრინ,მე და იანმა რაღაც უნდა გითხრათ,-ვუთხარი და ყველაფრი მოვუყევი...
-ღმერთო...ნინა...ასე უცებ რამ შეგცვალა?სიზმარშიც კი არ ვნახავდი რომ შენ ასე მოქცეულიყავი.

გამეცინა.
-ნინა!-დედამ დამიძახა.
-რა იყო?
-არ ემზადები?მალე მოვლენ...
-ჯანდაბა,-ამოვიოხრე.
-ეს ვინ არის?-იანზე მკითხა.
-ჩემი მეგობარია,-ვიცრუე,-ჩვენთან ივახშმებს.
ამ დროს ერთმა იდეამ დამკრა.
-კეტრინ,ბებიას დიდი სათვალე მომიტანე..

კატრინმა ჯერ გაკვირვებულმა შემომხედა,შემდეგ კი მიმიხვდა და ბებია ოთახისკენ წავიდა.
-ის უნდა გააკეთო რასაც მე ვფიქრობ?-მკითხა იანმა.
-რავიცი...გააჩნია შენ რას ფიქრობ.

ამდროს კეტრინი დაბრუნდა,ბებიას "გიგანტი" სათვალით ხელში.
-გმადლობ,-ვუთხარი-ახლა წავიდეთ კეტ,ჩავიცვათ.იან,შენ აქ დაგველოდები?
-არაა,-გაიხუმრა.-წამოვალ.

პასუხად მხოლოდ გავიღიმე.
მე და კეტრინი ჩემს ოთახში ავედით.
-შენებს ჩავიცმევ რა...-მთხოვა.
-რა პრობლემაა.
კეტრინს შევატყვე რომ რაღაცის თქმა უნდოდა.
-კეტ,-ვუთხარი.-თქვი რაც გინდა.
-ნინა...კარგი გეტყვი.ნორმალური თუ ხარ შენ?!
-რას გულისხმობ?
-იმას რომ ვიღაც უცნობს ცოლად მიყვები...
-ოო,კარგი რა.
-რა "ოო"?!
-კეტრინ,ვიცი რომ ჩემთვის კარგი გინდა,მაგრამ ამ ყველაფერში მე ვარ მოქმედი პირი,
და უფლებას არ მოგცემ ჩემზე ინერვიულო...
-ვაჰაჰაჰა,-გამომაჯავრა.-კარგი დაივიწყე და ჩაიცვი.

ჩავიცინე.
-თმებს მე არ ვისწორებ!-დავასწარი.
-აუ კაი რაა,სწორი არ მინდა.
-არც მე.
-კარგი ხო.
როგორც იქნა ჩავიცვით.
ბეიას სათვალე ხელში ავიღე და გამოვედით.

იანი გველოდებოდა.
-როგორც იქნა!
ჩავიცინე.
აბ რას იტყვი,როგორ გამოვიყურებით?-ჰკითხა კეტრინმა.
-მშვენივრად.
-ხო აბა რა!ჩემმა ძვირფასმა დამ თმები გამასწორებინა.-და მე შემომხედა დაბოღმილმა.

ამ დროს კარებზე დააზარუნეს.
დედაჩემი კარის გასაღებად გაემართა.
-ჯანდაბა,-ამოვიოხრე და სათვალე გავიკეთე.-იან,რამდენი ხარ?
-შვიდი,-გაიხუმრა.
-აა,აქ რვა ჩანხარ.-გამეცინა.
-ნინა!-დედამ დამიძახა.-მოდი აქ.
-ჯანდაბა,ჯანდაბა,ჯანდაბააა-"ცოფებს ვყრიდი"-ვინმე დამხმარეთ,
თორემ ამ სათვალეში ვერაფერს ვხედავ.
-კარგი.-იანმა მითხრა.
როგორღაც გავედით მისაღებში.

და წარმოიდგინეთ ჩემი გაოცება,როცა დავინახე...

აბა რას იტყვით,გავგრძელო??
მიყვარხართ!!:*