ვითა პეპელაარხევს ნელნელასპეტაკს შროშანას, ლამაზად ახრილს,ასე საყურე,უცხო საყურე,ეთამაშება თავისსა აჩრდილს.ნეტავი იმას,ვინც თავისს სუნთქვასშენსა ჩრდილშია მოიბრუნებდეს!შენის შერხევით,სიო-მობერვითგულისა სიცხეს განიგრილებდეს!ჰოჲ, საყურეო,გრძნებით ამრევო,ვინ ბაგე შენს ქვეშ დაიტკბარუნოს?მუნ უკვდავებისშარბათი ვინ სვის?ვინ სული თვისი ზედ დაგაკონოს?
1839 წ.
|
755
852
16
