♥one day♥ - 19 ნოემბერში 2012

"გული"! რატომ ვახსენე ეს სიტყვა?! გამახსენდა ახლა ჩემი ოპერაცია და გულის გადანერგვა.
-გულზე გამახსენდა...გუშინ ამოღებული მაიკა რომ გეცვა,შრამი შეგამჩნიე და...არ მეტყვი რისგან გაქვს?
დავიბენი.
-იცი?! ამოღებული მაიკა მართლა მეცვა მაგრამ შენ სად მიყურებდი?!-ხმა გავიმკაცრე.
-შეკითხვაზე მიპასუხებ?-თვალები გადაატრიალა.
-არა!-ვუთხარი და უკანასკნელი იდიოტივით ჩემს ოთახში ავვარდი.
საწოლზე პირქვე დავემხე და ავტირდი.
როგორ არ მინდოდა ახლა ამ ყველაფრის გახსენება...
როგორ დამემართა გულის მანკი,შემდეგ საავადმყოფოში მოვხვდი...
როგორ გაწირა ვიღაც უცხომ, დაავადებულმა გოგონამ ჩემთვის თავი...
ამ ყველაფრის გაფიქრებაც კი საკუთარ თავს წამში შემაზიზღებდა...
ამ ისტორიის გახსენება უდიდეს ტკივილს მაყენებდა...ყველას და ყველაფერსდ შემაზიზღებდა...
მომანდომებდა რომ ჩემს ქვეშ მიწა გამსკდარიყო და სადღაც ჩავეკარგე!...
სამუდამოდ...
და არ მინდოდა რომ ეს იანს გაეგო....
არ ვიცი რატომ,მაგრამ მეგონდა რომეს ამბავი მასზე ცუდ ზეგავლენას მოახდენდა...
-ნინა!გამიღე კარგი გთხოვ..შენი გაბრაზება არ მინდოდა...-ფიქრები იანის ხმამ დამირღვია.
მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი,მას ყვეკანაირი უფლება ჰქონდა სიმართლის ცოდნისა,მაინც არ მიფიქრია განძრევა.
-ნინა ნუ იქცევი 2 წლის ბავშვივით გთხოვ...-იანი კაკუნს განაგრძობდა.
"რატომ უნდა გავუღო კარი? ან რატომ უნდა მოვუყვე ის,რაც მე არ მინდა?!"
ვფიქრობდი ჩემთვის.
ბოლოს და ბოლოს ვინ არის ის?!
ადამიანი,რომელაც არც კი ვიცნობდი წესიერად,რომლის შესახებაც არაფერი ვიცოდი, გარდა მისი სახელისა...თუმცა მე მისი ცოლი ვიყავი!..
მე მისი ცოლი ვიყავი...
ყველას ეგონა რომ ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა...
თითქმის მთელი მსოფლიო ჩვენზე ლაპარაკობდა,მიუხედავად იმისა,რომ მხოლოდ 5 დღის დაქორწინებულები ვიყავით...
ჩვენ კი..ჩვენ მათ უნამუსოდ ვატყუებდით..
ჩვენი ქორწინების ერთადერთი მიზეზი ორივესთვის კარიერის გაუმჯობესება იყო;
ბავშვობიდან ვოცნებობდი რომ ჩემი ოჯახი სიყვარულით და სითბოთი სავსე ყოფილიყო..ასეთ ქორწინებას სიზმარშიც ვერ წარმოვიდგენდი...
ალბათ იანი წავიდა,რადგან აღარ მეძახოდა...
საწოლიდან წამოვდექი და შესამოწმებლდა კარებისაკენ გავემართე უყოყმანოდ.
ხელი სახელურზე გამეყინა...
რაუნდა მექნა,თუ ისევ იქ დამხვდებოდა?სხვა გზა არ მრჩებოდა,მისთვის სიმართლე უნდა მომეაყოლა...
მე კი ეს არ მინდოდა.
თავი კარებს მივადე.
"კმარა ნინა! ნუ ხარ იდიოტი!" გავიფიქრე.საკუთარაბეზარ ფიქრებს როგორღაც შევეწნააღმდეგე და კარები გავაღე.
უცებ საშინელი იმედგაცრუება დამეუფლა,რადგან იანი იქ არ დამხვდა.
არმინდოდა,არ შემეძლო,მაგრამ ფეხები როგორღაც დავიმორჩილე და მისი ოთახისკენ გავემართე.
ის იყო,ხელი ავწიე დასაკაკუნებლად,რომ საშინელმა წინათრგრძნობამ დამიპყრო...მასზე ეს ამბავი ცუდ ზეგავლენას მოახდენდა...ვიცოდი!
"არა!" გავიფიქრე და ჩემი პესიმისტური ფიქრების მიუხედავად როგორღაც კარებზე სუასტად დავაკუნე.
არანაირი გამოხმაურება არ ყოფილა,ამან თითქოს უფრო გამათამამა...
სახელური დაუფიქრებლად ჩამოვწიე..ჩემდა გასაკვირად კარი გაიღო.
-იან!-დავიძახე.
არავინ მიპასუხა,ამიტომ ოთახში შესვლა გადავწყვიტე.
-აქ რას აკეთებ?-მომესმა 'მკვახე' ხმა.
შევხტი.
ხმის მიმართულებით შევტრიალდი და კარებში იანი დავინახე.
გაბრაზებულად გამოიყურებოდა.
-მაპატიე...შენ გეძებდი.-ხმა ჩამიწყდა.
-კარგი დაივიწყე,უკვე მიპოვე... არ მეტყვი რატომ მეძებდი?

ჩავახველე რომ ხმა დამერუნებინა.
-იმიტომ რომ..გადავწყვიტე ყველაფერი გიითხრა..ისე, გამიკვირდა ასე დაჟინებით რომ მთხოვდი ამის მოყოლას...
-მე დაჟინებით არ გთხოვდი,უბრალოდ მაინტერესებდა!-შემაწყვეტინა.
-დაბლა ჩავიდეთ ანაქვე დავსხედთ და მოგიყვები.-მის სიტყვებს ყურადღება არ მივაქციე.
-კიბატონი,ჩავიდეთ! გთხოვთ ქ-ნო ნინა!-მითხრა და ხელით კიბისკენმანიშნა.
უხმაუროდ ჩავედით დაბლა.
იანი მაშინვე სავარძელზე ჩამოჯდა და ხელით მანისნა მოდიო.
დავემორჩილე და გვერდით მივუჯექი.
-აბა!გისმენ..-რატომღაც თვალები უბრწყინავდა.
-კარგი...მოკლედ,-შევყოვნდი,რადგან დაწყება გამიწირდა.

-ნინა!მისმინე,-მომნუსხველი გახდა იანის ტონი.-მე არ გაძალებამის მოყოლას.თუ არ გინდა ამაზე საუბარი მოდი შევწყვბიტოთ...

მისმა სიტყვება მხნეობა შემმატა და მტკიცედ ვთქვი:

-არა! უნდა მოგიყვე,შენ უფლება გაქვს ეს იცოდე,-ხმის ამოღება აღარ დავაცადე და უცებვე დავიწყე:

-მოკლედ,3 წლის წინ მე დამემართა გულის მანკი..-იანმა გაკვირვებისგან თვაელბი დააჭყიტა.-ვმკურნალობდი,ექიმი მეუბნებოდა,რომ ვერაფერი მიშველიდა,გარდა სხვისი გულის ჩასმისა,თუმცა დონორი არსად ჩანდა...ერთ დღეს,მე ძალიან ცუდად გავხდი,ამიტომ საავადმყოფოშიდამაწვინეს და იქ რამოდენიმე კვირა ვიწექი,დონორის გამოჩენის იმედით,თუმცა იგი ისევ არ ჩანდა.
განადგურებული ვიყავი..ვიცოდი რო მმალე მომიწევდა ჩემი ოჯახის დატოვება...
თუმცა მათ თავს ისე ვაჩვენებდი,თითქოს გადარჩენის იმედი მქონდა...
დღითიდღე ვსუსტდეოდი..ბოლოს ლაპარაკის შნოც კი დავკარგე...
თუმცა გაღიმებას და ჩემიანების დამშვიდებას ვცდილობდი...
ექიმები ყველგან ეძებდნენდონორს,თუმცა იგი მაინც არ ჩანდა...
ერთ დღეს,პალატაში ორი ექტანი შემოვიდა..
ეგონათ რომ მეძინა და ჩურჩულით დაიწყეს საუბარი...
მათ ყურს ვუგდებდი და ნელ-ნელა ვმშვიდდებოდი რადგანმათი ბედნიერების მოსმენა მახარებდა..
მე თუ არა,სხვას მაინც ებედნიერა...
თუმცა,მალე მათი საუბარი სხვა თემაზე გადავიდა...
ისინი ახსენებდენ ვიღაც გოგოს სახელს,ზუსტად არ მახსოვს მაგრამ მგონი 'ე'-ზე იწყებოდა...
ალბათ ემილია ან ელენა..არ მახსოვს...-ელენას ხსენებაზე იანს სახე გაუმკაცრდა,თუმცა არ შევიმჩნიე და მოყოლა განვაგრძე.:
-ისინი ამბობდნენ,რომ გოგონას სასწრაფო ოპერაცია სჭირდებოდა,თუმცა არ იცოდნენ გადარჩებოდა თუ არა..არ ვიცი რა სჭირდაა თუმცა მათი საუბრიდან აშკარა ყო,რომ საკმაოდ ცუდად იქნებოდა...
რატომრაც როდესაც მის სახელს ახსენებდნენ აღტაცებით გამომხედვადნენ ხოლმე...
შემდეგ სხვა პაციენტზე გადავიდნენ და მალევე გავიდნენ პალატიდან.
იმ დღეს მეტი არაფერი მომხდარა,თუმცა მეორე დღეს ექიმმა მინახულა,და ერტი ვითომ სასიხარულო ამბავ მითხრა,სინამდვილეში კი უფრო დამამწუხრა.
იგი მეუბნებოდა,რომ ვირაც გოგონას,რომლის გადარჩენის არც ისე დიდი იმედი არსებობდა ჩეთვის თავის გაწირვა და გულის მოცემა უნდოდა...
როგორც უკვე გითხარი,ლაპარაკის შნო აღარ მქონდა,ამითომ მას ვერაფრით შევეწინააღმდეგე.
ბოლოს ექიმმა ჩემი მშობლების თანხმობა მიიღო და მე აღარავინ არაფერს მეკითხებოდა.
ერთადერთი,ვისაც ჩემი ესმოდა,კეტრინი იყო...
თუმცა არც მას დაუჯერეს...
შემდეგ იმავე ექთნებს ჩემთანწამოსცდათ,რომ ჩეთვის თავს სწორედ ის ემილია თუ ელენა სწირავდა...
მოკლედ,მოხდა ისე,რომ მე მისიგული გადმომინერგეს...
თავიდან რამოდენიმე დღე სულ ვტიროდი...
და იმდღის შემდეგ როდესაც ამ ამბავს ვიხსენებ საკუთრი თავი მეზიღება!...-დავასრულე და თავი ჩავქინდრე.
-ზედმეტად "კეთილი"სხვისთვის თავი გაწირა!.. ჰმ...-წამოიყვირა იანმა და გარეთ გავარდა.

imedia mogewonaT da didi bodiSiase iSviaTad om vdeeb :'((((