მაგრამ ქალაქგარეთ გავდივარ,იქიდან კი ვერ შემოვალ ხოლმე
მომენატრებით
მაპატიეთ მოთხრობასაც ვერ დავდებ ამ დროის განმავლობაში
ყველა დასასვენებლადაა ან მიდის და იმედი მაქვს
ამიტომ არ წაშლით მოთხრობას ან რაიმე
საკმაოდ დიდი თავით
დროებით გემშვიდობებით
–მეგობრები ხო? –კი აბა რა –მაშინ საიდუმლოდ შემინახე და არასდროს გამახსენო,ამ ყველაფრის დავიწყება მინდა -კარგი .. მიდი გვიანია არ გეძინება ? –მაგდებ? (გამეცინა) –კი,მიდი გვიანია არ შეიძლება ამ ღამე ბიჭის ოთახში იყო,მეგობრები ვართ,რამე არ მივქარო (გაეცინა) –ვერ ხარ,ვერც გაბედავ –ნუ მიწვევ –უიჰმე..მე გიწვევ..კაი წავედი კარები ხმაურიანად გამოვიხურე.მთელი ღამე იმაზე მეფიქრებოდახვალ სად მივყავდი ბოლოს ჩამეძინა როგორც იქნა,დილას ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა –გძინავს? –კი –ხოდა გაიღვიძე,ათ წუთში მზად იყავი მივდივართ –ხაშია? –მაგვარი ათ წუთში,კი არა 5 წუთში უკვე მზად ვიყავი დარეკვა დამეზარა,პირდაპირ ოთახში დავდექი,რომ შევედი ნახევრად არ ეცვა –ვაიმე დედა –დებილი ხარ გოგო ტელეფონი არ გიმუშავებს? –უჰჰ ბოდიში :ხხ
–აბა მზად ხარ? –სად მივდივართ ? –სახელი არც მე ვიცი,უბრალოდ წყნარი ადგილია,ძალიან მიყვარს –მაშინ კარგი იქნება
კარგა ხანს ვიარეთ,მაგრამ თან გარემოს ვათვალიერებდი ძალიან მეცნობოდა ეს ადგილები..ბედნიერ ბავშვობას მახსენდებდა,სულ გამეფანტა გონება,თავს ისე ვგრძნობდი,თითქოს ფრთები მქონდა და დავფრინავდი,ბედნიერების ფრთები..ყველა პრობლემა გადამავიწყდა,ახლა უბრალოდ ბავშობაში დავბრუნდი ცოტახნით,სადაც თოჯინები ჩემი ერთადერთი საზრუნავი,ხოლო პრობლემა სათამაშოს უქონლობა იყო..ბავშვობა,რომელშიც არ მჭირდებოდა ნიღაბი ბედნიერებისა,თითქოს ყველანაირი ტკივილიდა ცუდი მოგონება შარშანდელი თოვლივით გაქრა.. –წახვედი ფიქრებში –მერე რატომ არ დამაცადე –მოვიწყინე –მე კლოუნი ვარ? –ჩემთვის ხარ
–მადლობა.მალე მივალთ? –მივედით უკვე
გადმოვედი და თითქოს თავი სულ სხვა ადამიანად ვიგრძენი,არ ვიცი რამ იმოქმედა ასე ძალიან ჩემზე,მაგრამ ფაქტია ამ დროს თავი ყველაზე ბედნიერად ვიგრძენი,აზრზე ვერ მოვდიოდი რა დამემართა..რეალობას მოვწყდი... –ანი რა გემართება?
–როგორ ძლიერ მინდა რომ ჩემს გვერდით იყოს..მერე უბრალოდ ერთად ვიტირებდით,ერთად გავიღიმებდით და უბრალოდ ერთმანეთით დავტკბებოდით.იცი ეს ჩვენი საყვარელი ადგილია,სადაც მთელი ცხოვრების გატარება გვსურდა,ეს ჩვენი ბავშვური ოცნება ოცნებად დარჩა და წარსულის ჩრდილებში გაუფერულდა. იცი როგორ მენატრება? )) ხმა არ ამოუღია,ალბათ სიტყვებსაც ვერ პოულობდა,უბრალოდ ჩამეხუტა,მე კი ვიცრემლებოდი –ალბათ არ უნდა წამომეყვანე –არა პირიქით მადლობა –წამო წყალში შევიდეთ გთხოვ –აუ არა რა არ მინდა
–მმ კაი,აბა რა ვაკეთოთ? –დაჭერობანა ვითამაშოთ არ გინდა ? (ამაზე ორივეს გაგვეცინა) –რა გოგოო? –ხო დაჭერობანა,მე არ მეცინება –არა ? (მაინც გამეცინა) –აი ეხლა დროზე დამიჭირე,თორე სადმე დავიკარგები მეც საითაც მომიხერხდა იქით ავიღე გეზი და რაღაც უაზროდ მივრბოდი,მეძახდა მაგრამ მისი ხმა ყრუდ ჩამესმოდა ყურში,მახსოვს ვიყვირე დამეწიე თქო,მივრბოდი,მივრბოდი,ოღონდ არ ვიცი რას გავურბოდი,საერთოდ სად მივრბოდი,უბრალოდ ახლა მხოლოდ ეს იყო ჩემი მიზანი,კარგა ხანი ასე ვირბინეთ,ისიც მომსდევდა,მაგრამ ვერ დამეწია..ბოლოს ძალიან დავიღალე,აღარაფრის თავი აღარ მქონდა და უგონოდ დავეცი –მოკლავ,მიგახრჩობ,რამდენი მარბენინე,ბავშვი ხარ,უტვინო ბავშვი –ნუ მეჩხუბები (ამაზე გაეცინა და მოლბა) –არ გეჩხუბები..მიდი ადექი თავი წამოვწიე და წინ ლუკა მედგა,მაგრამ მის უკან რაღაც შევამჩნიე –გაიწიე ვირო,თვალთახედვას მიფარავ –რა თავაზიანი ხარ გაიწია და უბრალოდ ხელში პატარა ხის ქოხი შემრჩა
–ხისსსუნიანისახლი –რა? –ხისსსუნიანისახლი –რა თქვი გოგო? –ხისსსუნიანისახლი –ვაიჰმე –აქ დარჩი შიგნით შევალ –რა შიგნით შეხვალ,გოგო ძველი სახლია ძაან საშიშია –მიყვარს..ხისსუნიანისახლი –არ გამომყვე აქ იყავი –კარგი,არ დაიგვიანო ალბათ მიხვდით ეს ქოხი რასაც ნიშავს ჩემთვის,შიგნით ნელა შევედი,რადგან ეს იმდენად ძველი იყო სიფრთხილე მმართებდა..რათქმა უნდა ძალიან ბნელოდა,ზედმეტად ჩახუთულობა იყო,რათქმაუნდა ალბათ აქ არავინ არის ხოლმე,კარები გავაღე და მზის შუქმა შემოაღწია შიგნით,საოცარი სანახავი იყო..სახლი,ხისსუნიანი სახლი..არ მინდოდა პირობა დამერღვია,მაგრამ სურვილმა მძლია..ამიტომ ქოხის კუთხეში მიწის ამოღება დავიწყე,მაგრამ ხის ჭრაჭუნის ხმა გავიგონე –ნუ დაარღვევ პირობას (თავზე ნია დამადგა) –შენ ხომ უკვე დაარღვიე,არაუშავს ერთხელ მეც მეპატიება –არ მინდა ისეთი რამ ნახო რაც გულ გატკენს –იცი გული უკვე მეტკინა.. (წამოვდექი) იცი როგორ მიჭირს უშენოდ?მაგრამ დამშვიდდი არც თავს გაცოდებ და არც არაფერს მოგთხოვ..ისევე მომისროლე როგორც ნაგავი..ჩემს სათქმელს გეტყვი და შენთავს ფიცავარ თუ ოდესმე კიდევ შეგაწუხო..ხომ მპირდებოდი შენთან ვიქნები ცუდად რომ იქნებიო,ჩაგეხუტებიო და მეტყოდი „დაო,შენთან ვარ" სად იყავი როდესაც ყველაზე მეტად მჭირდებოდი ? ყველაზე რთულ პერიოდში,მჭირდებოდა შენი გამხნევება? სად იყავი..ნუთუ ის ერთი სიტყვა გეწყინა,გადი თქო.. მოგიბოდიშო? ბოდიში ... შავი კონტურით შემოხაზული გატეხილი გული,რომელიც შენმა გამოჩენამ გაამთელა,ისევ გავიცინე და სიცოცხლის ხალისი დამიბრუნდა,ასე აღარ იქნება..! ხშირად დამტანჯავს ნოსტალგია და სინანული,რომ ახლა ამას არ უნდა ვამბობდე..მაგრამ ბედნიერი ვიყავი მაშინ იმ სიხარულით და მადლობასაც გიხდი იმ ტყუილისთვის,რამაც შემცვალა,ტყუილი მეგობრობისთვის...მაგრამ ერთი დაიმახსოვრე მიყვარხარ,მეყვარები,მიყვარდი ...!!! (თვალებზე ცრემლები სდიოდა სიმწრისგან,ვიცოდი რაღაცის თქმა სურდა,მაგრამ ვერ გაებედა,ეს ყველაზე მეტად მტკენდა გულს)) –მაპატიე.. ტირილით გავიდა ქოხიდან,ალბათ აღარ შეეძლო ჩემი მოსმენა,შეიძლება მეც ზედმეტი მომივიდა..მიწა ისევ დავაყარე,აღარ მქონდა სურვილი რამე გამეგო და ქოხიდან ატირებული გამოვედი,ლუკამაც ეს რომ დაინახა რათქმაუნდა ჩემსკენ გამოიწია –არაფერი მკითხო,ხმა არ ამოიღო
ცდილობდა ჩემს დამშვიდებას მაგრამ სულ ტყუილად..ცოტა ხანში დავწყნარდი –არაფერი მკითხო,მაგრამ არ მინდა ამ დღის ჩაშხამება..წამოდი გეხვეწები წყალში შევიდეთ –ცურვა იცი ? –არა (გამეცინა) –კაი არ გინდა გასწავლო? –ნუ –კაი ნუ გრცხვენია ცურვა ვისწავლე თქო ვერ ვიტყვი მაგრამ კარგად კი გავერთეთ საღამოს ისევ სასტუმროში დავბრუნდით
–როგორი დღე იყო ? –ძალიან კარგი –მატყუებ..იქ არ უნდა წამეყვანე,იმიტომ რომ რაღაც მოხდა –არა ისიც რომ მოხდა ეგეც ბედნიერებაა -ჰო იმედია..აუ ძალიან გთხოვ –რას მთხოვ? –დამხატე რა –კარგი რა ოო დამანებე თავი –კარგი ცოტა ხანი გაჩუმდა,არც მე ამომიღია ხმა –ახლა ჩემს ოთახში წავალ საქმე მაქვს კარგი? –რა საქმე ამ ღამე? –ეგ მე ვიცი გამოვიქეცი,მან ხომ არ იცოდა რა სიურპრიზი ელოდა...
აბა კარგად იმედია ცუდი არაფერი მოხდება ძალიან მიყვარხართ ხოოხ..იმედია არ დამივიწყებთ
შენ და ანი და კიდე ანი ჩემი მაწვნები ხართ 
755
852
16
