ოთხი სევდიანი დღე გავიდა -მშვენიერო სად ხარ? - დრეიკმა დამირეკა -სასტუმროში დრეიკ, რამე ხდება? - ვკითხე გაკვირვებულმა -კი და რომ მოვალ გეტყვი - და დაკიდა. ნეტა რა უნდოდა. კარზე ზარის ხმა გავიგე და დრეიკი იყო -მშვენიერო დაგავიწყდა? დღეს რაიანის დაბადების დღეა - ღიმილით მითხრა -რააა? ვაიმეე როგორ გამოვშტერდიიი.. სულ დამავიწყდა... -ხო კარგი, კარგი ჩაიცვი და წავიდეთ -დაა საჩუქარიი? -ნუ ჩათვალე რომ საჩუქარი უყიდეე -მიყვარხარრ დრეიკ - და მივახტიი -მიდი მიდი ჩაიცვიი - მე ზემოთ გავიქეცი და ძლივს ავარჩიე რა ჩამეცვა. ბოლოს ესე გამოვიყურებოდი
და ქვემოთ ჩავედი. დრეიკმა დამატრიალა -ძალიან ლამაზი ხარ - და შუბლზე მაკოცა მანქანაში ჩავჯექით. -მშვენიერო ძაან ლამაზი ხარ -ხო კაი კაი დრეიკ - და გავიცინე
-დამიბრმავებ ბიჭს - და ისტერიკული სიცილი აუტყდა -აუ ჯასტინიც იქ იქნება? -აბა არ იქნება? -ოოო.. აღარ მინდა წამოსვლა - დავიწყე წუწუნი -რა აღარ გინდა უკვე მოვედით - და გამიღიმა. შიგნით შევედი და ჰაიმეეე.. იქ ბიბერიც იყო და თან ქერა ქათამიც ახლდაა ( ქეითლინი ) ყველა გადავკოცნე და იმისკენაც წამიყვანა დრეიკმა -ძმაო როგორ ხარ? - და ხელი ჩამოართვა -დრეიკ ჩემი ბიჭი როგორ ხარ? - ამის თქმაზე დრეიკი ჩემსკენ მოვწიე და ჩავჩურჩულე -შენ მარტო ჩემი ბიჭი ხარ -ხო კაი, კაი ოღონდ არ მოკლა - და გაიცინა -ლამაზად გამოიყურები ლოლა - მითხრა ჯასტინმა -გმადლობ - და ცინიკურად გავუღიმე. მე გოგოები დავინახე და მათკენ წავედი -ჰეიიი როგორ ხართ? - და გადავკოცნე -ოო ქალბატონიც აქ ყოფილა, მეგონა აღარ მოხვიდოდი - მითხრა ნანომ -დამავიწყდა დაბადების დღე რომ ჰქონდა რაიანს დაა... -შენ ასე უნდა დაგავიწყდეს ხომ მეგობრის დაბადების დღე? - ხელში რაიანი შემომრჩა -რაიან... გილოცაავ - და მოვეხვიე. საჩუქრები მივეცით ყველამ. დაიწყო წვეულება, მე ვეღარ გავუძელი და გარეთ გავედიი. იქ კიდე ბიბერი დამადგა თავზე -ლოლიტა აბა როგორ ხარ? - და სკამეიკაზე ჩამოჯდა -ოო, ბიბერ გადი რა შენ ქეითლინთან. -სალაპარკო გვაქვს -არაფერი არ გვაქვს სალაპარაკო - და წამოვდექი. -დაჯექი - და ხელით დამაჯინა, თან ისე ჩქარა, იქ მყოფ ხალხს გაუკვირდა, ის დებილი კიდე ყველას უღიმოდა -ცდები პატარა, სალაპარაკო ბევრი გვაქვს -ბიბერ მომწყდი თავიდანნ რააა... - და ძლივს ავაგდე და წაეთრია. შემოვბრუნდი და ვის ვხედავ.. ქერა ქათამი -ლოლა როგორ ხარ? - და გამიღიმა -ქეითლინ როგორც ხედავ გადასარევად. -ჯასტინს რატომ დაშორდი, მას ძალიან უყვარხარ -ღმერთო ჩემო ქეითლინ მას არავინ გართმევს შენი ჯასტინი დაწყნარდი - და გავეცალე. შიგნით რომ შევედი არავინ დამხვდა. გული რაღაც ცუდს მიგრძნობდა. გარეთ გავედი და დავინახე ყველა ქეითლინს თავზე ადგა ის კიდე პატარა ბავშვივით ტიროდა. უცებ ჯასტინი მომვარდა -როგორ იქცევი? -როგორ ვიქცევი? -რა საჭირო იყო მისთვის ეს სიტყვები გეთქვა -ვისთვის? -ქეითლინისთვის.. ძლივს დავამშვიდეთ -მე რა ვიცოდი რო ასე დაიწყებდა ტირილს -ახლავე ბოდიში მოუხადე -არასოდესს..... - ვიყვირე - მიდი მასთან ,მიდი შენს ქეითლინთან, შენ რა იცი მე რას ვგრძნობ ამ გულში. ყელში ამომივიდა, ყელში ამომივიდა აქ ცხოვრება. მაცადე მშვიდად მაცადეეეე ! - ვყვიროდი და თან თურმე ვტიროდი. ასე არასდროს მიტირია. ყველა მე მიყურებდა. -ლოლა დაწყნარდი - და ჩემთან მოვიდა -არ შემეხო, აღარასდროს შემეხოო ! - და გავიქეცი. კინაღამ მანქანა დამეჯახა. რო არ გაეჩერებია იმ მანქანას ნამდვილად მოვკვდებოდი -ლოლაა ! მოდი ააქ ! - დამიყვირა ჯასტინმა -მეზიზღები !!!! - ვუყვირე და მას მივვარდი ასე შეშლილივით არასოდეს ვყოფილვარ. უეცრად ჯასტინი მომვარდა და მაკოცა. თავიდან ვეწინააღმდეგებოდი, მაგრამ ბოლოს მაინც დავნებდი
მე და ჯასტინი შევრიგდით მეც ცოტა დავწყნარდი და ქეითლინთან მივედი -გამარჯობა - ისეთი სახით გამომხედა თითქოს ეშინოდა ჩემი -გამარჯობა -იცი არ მინდა ვიჩხუბოთ, უბრალოდ ვიეჭვიანე შენზე ვიეჭვიანე და თავი ვერაფრით ვერ შევიკავე, იმედია დავმეგობრდებით -კარგი იცი მეც მინდა რომ დავმეგობრდეთ - და ერთმანეთს მოვეხვიეთ. მე და ქეითლინიც ვმეგობრდებით დრეიკმა მომაძახა -მშვენიერო არ მოდიხარ? -კი, კი - დავემშვიდობე ყველას და მანქანისკენ წავედი -შენ ჩემთან ერთად წამოდიი - ჯასტინიი -კარგიი - და მანქანაში ჩავჯექი. საკმაოდ დაღლილი ვიყავი -დაიძინე, დაიძინე ქალაქიდან შორს ვართ - და ჩამეძინა დილით.....
|